در این مطلب می خواهیم با جملات شرطی نوع دوم (Type 2 Conditional) آشنا شویم. در مطالب قبلی وب سایت با جملات شرطی نوع صفر و نوع یک آشنا شدیم، پیشنهاد می کنم برای فهم بهتر جملات شرطی نوع 2 ابتدا دو نوع قبلی که در سایت توضیح داده شده را مطالعه نمایید.
ما از جملات شرطی نوع دوم زمانی استفاده می کنیم که بخواهیم در موردی چیزی که برای فاعل تقریبا غیرممکن است صحبت کنیم. مثلا فرض کنید شخصی می گوید:
اگر پول زیادی داشتم یک خانه می خریدم.
جمله بالا همانطور که برای ما فارسی زبانان کاملا مشخص است امکان تحقق پیدا کردن بند شرط (داشتن پول زیاد) تقریبا غیرممکن است. در زبان انگلیسی هم جملات شرطی نوع دوم این جور مفاهیم را بیان می کنند.
الان می خواهیم جمله بالا را به یک جمله شرطی نوع دوم برگردانیم:
If I had a lot of money, I would buy a house.
اگر پول زیادی داشتم یک خانه می خریدم.
خب در بالا در خصوص جملات شرطی نوع دوم توضیحات لازم داده شد. الان می خواهیم توضیحاتی را در خصوص ساختار این نوع از جملات ارائه بدیم. در دو نوع قبلی از جملات شرطی (نوع صفر و نوع یک) حتما توجه کردید که اگر در بند شرط فعلی استفاده شود زمان آن فعل زمان حال است، یعنی مثلا زمان این افعال زمان گذشته نیست. به این مثال از جملات شرطی نوع اول توجه کنید:
If it snows, I will play outside.
اگر باران ببارد، من بیرون بازی می کنم.
در این سوال فعلی که در بند شرط استفاده شده فعل snows است که همانطور که مشخص است زمانش، زمان حال است.
اما در یک جمله شرطی نوع دوم، زمان فعلی که در بند شرط استفاده می شود زمان گذشته است. در زبان انگلیسی افعال سه زمان می توانند داشته باشند، زمان حال (شکل اول فعل)، زمان گذشته (شکل دوم فعل) و اسم مفعول (شکل سوم فعل). برای افعال بی قاعده شکل دوم و شکل سوم فعل معمولا یکی است، اما برای افعال بی قاعده شکل دوم و شکل سوم افعال معمولا یکی نیست. اکثر افعال با قاعده هستند و معمولا با اضافه کردن ed و یا d به انتهای آنها می توانیم زمان آن را به زمان گذشته تبدیل کنیم.
علاوه بر این، در بند نتیجه اگر مثلا از فعل کمکی will استفاده شده باشد، فعل کمکی هم باید به زمان گذشته تبدیل شود، زمان گذشته will می شود would. در نظر داشته باشید که زمان فعلی که در بند نتیجه بعد از فعل کمکی (مثلا will) استفاده می شود نباید تغییر کند، یعنی باید همان زمان حال باشد. مثلا در مثال اول که در همین مطلب عنوان شد بعد از would همانطور که مشاهده می کنید فعل buy را داریم که زمانش، زمان حال است.
بنابراین اگر بخواهیم مثال بالا (مثال مربوط به جملات شرطی نوع اول) را به یک جمله شرطی نوع دوم تبدیل کنیم جمله ما به صورت زیر تغییر خواهد کرد:
If it snowed, I would play outside.
همانطور که می بینید فعل اصلی در بند شرط و فعل کمکی در بند نتیجه هر دو به زمان گذشته تغییر پیدا کردند.
نکته خیلی مهم: اگر در بند شرطی ما یک فعل توبی داشته باشید، فعل توبی مثل am, is, are، بدون توجه به فاعل (اینکه فاعل سوم شخص مفرد باشد یا نباشد) از were به جای این سه فعل استفاده می کنیم. مثلا به جمله زیر توجه کنید:
If you are healthy, you will have a good life.
اگر سلامت باشی، زندگی خوبی خواهی داشت.
مثال بالا همانطور که کاملا مشخص است یک جمله شرطی نوع اول است. حالا ما اگر بخواهیم این جمله را به یک جمله شرطی نوع دوم تغییر بدیم جمله را به صورت زیر تغییر خواهیم داد:
If you were healthy, you would have a good life.
اگر سالم بودی زندگی خوبی رو می داشتی.
البته در نظر داشته باشید که هدف از تغییر یک جمله شرطی نوع اول به یک جمله شرطی نوع دوم در این مطلب این است که شما کاملا متوجه تغییرات شوید، به غیر از این مورد تغییر یک جمله شرطی نوع یک به یک جمله شرطی نوع دو اشتباه است چرا که این دو نوع جملات کاربرد کاملا متقاوتی دارد. مثلا آخرین جمله شرطی نوع اول که تغییر داده شد در واقع دارد یک احتمال را بیان می کند، احتمال سلامت بودن، در این جمله ممکن است این احتمال تحقق پیدا کند و ممکن است هم تحقق پیدا نکند. اما در خصوص همین جمله که به یک جمله شرطی نوع دوم تغییر داده شد چیزی که از جمله متوجه می شویم این است شخص موردنظر حتما یک مشکل مربوط به سلامتی دارد و احتمال اینکه این مشکل رفع شود تقریبا غیر ممکن است.
نکته مهم: در خصوص جملات شرطی نوع دوم که در بند شرط آنها از یک فعل توبی استفاده می شود، در نظر داشته باشید که قاعده ای که در بالا عنوان شد مبنی بر اینکه صرفنظر از اینکه فاعل جمله سوم شخص مفرد باشد یا نباشد ما از فعل were استفاده می کنیم، این قاعده معمولا در زبان انگلیسی رسمی استفاده می شود. اما در انگلیسی عامیانه، اگر فاعل جمله سوم شخص مفرد باشد (یعنی he, she یا it)، به جای were از was استفاده می شود. مثلا اگر جمله بالا در خصوص یک شخص گفته می شود آن وقت جمله ما به صورت زیر تغییر پیدا می کرد:
If he was healthy, he would have a good life.
اگر او سالم بود زندگی خوبی رو می داشت.
حالا به ساختار جملات شرطی نوع دوم هم نگاهی بندازیم؛ همانطور که تا الان بارها اشاره کردیم یک جمله شرطی نوع دوم از دو بند تشکیل می شود، یکی بند شرط (if clause) و دیگری بند نتیجه (result clause). در نظر داشته باشید که در ابتدای بند شرط همیشه کلمه if (به معنای اگر) استفاده می شود. ساختاری که معمولا برای این نوع از جملات شرطی داریم ساختار زیر است:
If clause, + result clause.
همانند دو نوع قبلی جملات شرطی، برای این نوع از جملات شرطی هم در صورتی که در ابتدا بند شرط استفاده شود، در انتهای همین بند یعنی بند شرط از یک کاما (,) استفاده می شود. اما در صورتی که در ابتدا بند نتیجه بیاید بین این دو بند دیگر از علامت کاما (,) استفاده نمی شود. اینکه در ابتدا بند شرط بیاید یا بند نتیجه بیاید تفاوتی با هم ندارند.
