همانطور که می دانید در زبان انگلیسی چهار نوع جمله شرطی وجود دارد، در مطالب قبلی با سه نوع اول (نوع صفر، نوع اول، نوع دوم) به صورت کامل آشنا شدیم. در مطلب حاضر می خواهیم با جملات شرطی نوع آخر که جملات شرطی نوع سوم (Type 3 Conditional) هستند آشنا شویم. بعد از مطالعه این نوع از جملات شرطی در صورتی که سه نوع قبلی را هم در سایت مطالعه کرده باشید مبحث جملات شرطی را به صورت کامل مسلط شدید.
جملات شرطی نوع سوم به نسبت سه نوع قبلی کاربرد و ساختار کاملا متفاوتی دارد؛ برای فهمیدن کاربرد این جملات توجه شما را به یک مثال جلب می کنیم. فرض کنید کاری در گذشته انجام شده (مثلا شما به دنبال شماره شخصی بودید ولی موفق به پیدا کردن شماره این شخص نشدید)، حالا شما میایید و نتیجه روی دیگر همین کار که در گذشته انجام شده را در نظر می گیرید، منظور از روی دیگر همین کار این است که شما موفق به پیدا کردن شماره این شخص نشدید، اما روی دیگه این کار این است که تصور کنید که شما موفق به پیدا کردن شماره این شخص شدید، که البته فقط تصور می کنید! و این تصور کردن عکس چیزی است که اتفاق افتاده است.
مثلا در خصوص مثال بالا به این صورت تصور می کنیم:
اگر شمارش رو پیدا می کردم باهاش تماس می گرفتم.
از خود جمله هم به سادگی می توان متوجه شد که در واقعیت شماره فرد موردنظر را نتوانسته پیدا کند، و فقط تصور می کند که شماره شخص مورد نظر را پیدا کرده است. ما زمانی به این صورت از جملات شرطی نوع سوم استفاده می کنیم که بخواهیم با تصور کردن عکس چیزی که اتفاق افتاده است بخواهیم بگوییم چه کاری انجام می دادیم (یعنی در بند نتیجه بخواهیم بگوییم چه کاری انجام می دادیم).
با توجه به این توضیحات اگر بخواهیم جمله بالا را به زبان انگلیسی بگوییم جمله ما به صورت زیر خواهد بود:
If I had found his phone number, I would have called him.
اگر شمارش رو پیدا می کردم باهاش تماس می گرفتم.
بنابراین از مثال بالا متوجه می شویم که شخص گوینده شماره آن شخص را پیدا نکرده و در نتیجه با او هم تماسی نگرفته.
تا اینجا در خصوص اینکه چه زمانی از جملات شرطی نوع سوم استفاده می کنیم توضیحات کافی ارائه شد. الان می خواهیم با ساختار جملات شرطی نوع سوم آشنا شویم. جملات شرطی نوع سوم هم مثل سه نوع قبلی از دو بند تشکیل می شود، یکی بند شرط، و یکی هم بند نتیجه، همانطور که قبلا یاد گرفتیم در ابتدای بند شرط کلمه if استفاده می شود. ساختاری که در هر دو بند استفاده می شود ساختاری با نام گذشته کامل یا Past Perfect است. در بند شرط بعد از فاعل (که خیلی اوقات به شکل ضمیر است، در مثال بالا ضمیر I فاعل است) ابتدا از فعل کمکی had استفاده می شود که در این ساختار شکل سوم (اسم مفعول) کلمه have است. سپس از شکل سوم فعل اصلی استفاده می کنیم و بعد هم ادامه جمله می آید.
نکته مهم: در خصوص شکل سوم فعل اصلی در نظر داشته باشید که اگر فعل ما باقاعده باشد شکل سوم آن معمولا همان شکل گذشته آن است، ولی اگر فعل ما بی قاعده باشد شکل سوم فعل معمولا با شکل دوم فعل متفاوت است.
و در بند نتیجه بعد از فاعل با توجه به چیزی که می خواهیم بگوییم ابتدا از شکل گذشته یک فعل کمکی استفاده می کنیم (شکل گذشته فعل کمکی مثل would، could…)، سپس از فعل کمکی have استفاده می کنیم، بعد از فعل کمکی have شکل سوم فعل اصلی می آید، و در انتها هم ادامه جمله می آید.
برای تسلط بیشتر به این موضوع یک مثال دیگر را هم ببینید:
If you had studied more, you would have passed the math exam.
اگر بیشتر درس می خوندی امتحان ریاضی رو قبول می شدی.
از مثال بالا می شود به راحتی متوجه شد که شخص موردنظر به اندازه کافی درس نخوانده بود و در نتیجه امتحان ریاضی را هم قبول نشد.
ساختار مثال بالا هم مطابق توضیحات است (در هر دو بند از ساختار گذشته کامل استفاده شده است).
و نکته آخر در خصوص جملات شرطی نوع سوم هم این است که مثل سه نوع دیگر از جملات شرطی همی می توانیم ابتدا از بند شرط (if clause) در ابتدا استفاده کنیم و هم می توانیم در ابتدا از بند نتیجه (result clause) استفاده کنیم. اگر در ابتدا از بند شرطی استفاده کنیم نیاز است تا در پایان بند شرط از یک علامت کاما (,) استفاده کنیم، اما در صورتی که در ابتدا از بند نتیجه استفاده شود نیازی به استفاده از علامت کاما نیست. با توجه به این توضیحات دو حالت ممکن در خصوص ترتیب این دو بند به صورت زیر است:
If clause, + result clause
یا
result clause + If clause
